انتهای رویای الهه عزیز

تو در كنار مني در آرزوي توام تو در كنار مني عاشق روي توام باغ و بهار مني تو فصل سرد پاييز تو هستي گرماي من اميد لحظه‌هايي چراغ فرداي من منو مثل پرنده تو آسمون رها كن از روي مهربوني بازم منو صدا كن

اوج هر روز در خودم مي‌شكنم و صداي شكستنم انگار خدا را التماس مي‌كند خدا مرا مي‌شنود خدايا مرا ببخش با اين همه وقت كه داشتم هنوز تو را نشناختم كاش زودتر مي‌فهميدم كه براي رسيدن به اوج تو بال پريدنم دادي

مرا ببر به آسمان دوران كودكي‌ام به قصه‌هاي ساده مادربزرگ مرا ببر به ثانيه‌هاي عصمت‌ آدم به جهاني كه در آن سايه‌اي نيست و هر‌چه هست حقيقت محض است مرا به روزهاي سبز تكامل ببر به ابتداي رنگين‌كمان رسيدن تا پلکان رنگينش مرا تا بي‌نهايت برده و در ابديتي شفاف محو گرداند

عاشقانه من كه نه عاشق بودم و نه شاعر پس چرا بي‌محابا در سكوت خود شكستم شاعر به آوايي مي‌رسد و عاشق به جايي اما نه عروسان سپيدپوش مرا عاشق كردند و نه پروانه‌هاي برف، مرا شاعر چرا بيهوده دلتنگم من كه عاشق نبودم

ساعت دیواری ساعت دیواری ثانیه‌ها را با دانه‌های تسبیح جلو برد روز تازه ورق خورد با صدای گنجشکان دم صبح و رفت و آمد همسایه‌های مهربان که صدایشان تا سکوت پنجره‌ها می‌آید چند وقتی است که سایه‌ها در حسرت روشنایی پنجره‌اند در انتظار خورشیدم که به سایه‌ها شعله‌ای بزند