انتهای رویای الهه عزیز

دلم را خانه تکانی کردم.
آینه دلم را از غبارها زدودم.
حالا دیگر هیچ تصویری به جز عشق،
در آن دیده نمی شود.
می دانم...
دریای دلم باید باعظمت تر از آن باشد، 
که با یک موج کوچک، متلاطم شود.
باور کن آرام هستم... خوبم...
دیگر پریشان خاطر نمی شوم!
قول می دهم.

از نديدنت هی می‌ميرم

به اميد ديدنت

درد عشقي کشيده‌ام که مپرس 
زهر هجري چشيده‌ام که مپرس
گشته‌ام در جهان و آخر کار
دلبري برگُزيده‌ام که مپرس
آنچنان در هواي خاک درش
مي‌رود آب ديده‌ام که مپرس
من به گوش خود از دهانش دوش
سخناني شنيده‌ام که مپرس
سوي من لب چه مي‌گَزي که مگوي
لب لعلي گزيده‌ام که مپرس
بي تو در کلبه‌ي گدايي خويش
رنج‌هايي کشيده‌ام که مپرس
همچو حافظ غريب در ره عشق
به مقامي رسيده‌ام که مپرس